Θα σ̌κίζω πέντε θάλασσας

Θα σ̌κίζω πέντε θάλασσας,
σ’ αρνί μ’, εγώ θα πάω
Σο ραχ̌οχώρ’ σ’ έναν γιατάχ’
τη φωλέα τ’ς θ’ ευτάω

Ντό να ’φτάγω τα παλάτα̤,
ντό να ’φτάγω τ’ αμανάτα̤;
Τη γης όλον το χρυσάφ’
είν’ τη καλής ι-μ’ τ’ ομμάτα̤

Μετ’ έναν και κουφόξυλον
εποίκα το γαβάλι μ’
Φυσώ ατο κι η λάλι͜α ’θε
παίρ’ με και πάει σην κάλη μ’

Ντό να ’φτάγω τα παλάτα̤,
ντό να ’φτάγω τ’ αμανάτα̤;
Τη γης όλον το χρυσάφ’
είν’ τη καλής ι-μ’ τ’ ομμάτα̤

Εγώ κι αν ’κ’ εροθύμεσα
τ’ ομμάτι͜α σ’ να ελέπω
Τα δάχτυλα μ’ ερρίγασαν,
σην κόλφι͜α σ’ έλα ας θέκω

Ντό να ’φτάγω τα παλάτα̤,
ντό να ’φτάγω τ’ αμανάτα̤;
Τη γης όλον το χρυσάφ’
είν’ τη καλής ι-μ’ τ’ ομμάτα̤

Ροδόσταμον επότ’σα σε
κι εμέν χολήν εδέκες
Σο κατωθύρι σ’ έρθα εγώ
και έξ’ εμέν εφέκες

Ντό να ’φτάγω τα παλάτα̤,
ντό να ’φτάγω τ’ αμανάτα̤;
Τη γης όλον το χρυσάφ’
είν’ τη καλής ι-μ’ τ’ ομμάτα̤