Άμον εκείνον το δεντρίν

Άμον εκείνον το δεντρίν
με τα ξερά κλαδία
όθεν άλλο ’κι κελαηδούν
τη Θεού τα πουλία

Τα παράπονα τ’ εσά
απαραλλάχτα τ’ εμά
Τα ποράνι͜α μη φοάσαι
μετ’ εσέν είμαι, ’κι χάσαι

Άμον εκείνον το ραχ̌ίν
με χ̌ι͜όνι͜α σ̌κεπαμένον,
αέτσ’ έν’ το καρδόπο μου
με τέρτι͜α φορτωμένον

Τα παράπονα τ’ εσά
απαραλλάχτα τ’ εμά
Τα ποράνι͜α μη φοάσαι
μετ’ εσέν είμαι, ’κι χάσαι

Άμον εκείνον το πουλίν
ντο ’κ’ έχτισεν φωλέαν,
καίουμαι και βρουλίουμαι
χωρίς εσέν, στερέα μ’

Τα παράπονα τ’ εσά
απαραλλάχτα τ’ εμά
Τα ποράνι͜α μη φοάσαι
μετ’ εσέν είμαι, ’κι χάσαι

Τα παράπονα τ’ εσά
απαραλλάχτα τ’ εμά
Τα ποράνι͜α μη φοάσαι
μετ’ εσέν είμαι, ’κι χάσαι