Άμον εσέν

Όταν ακούω κεμεντζ̌έ
και παίζ’ την τραγωδίαν
Θυμούμαι έναν νυχτοπούλ’
και λύεται η καρδία μ’

Ο πατέρα μ’ ετραγώδ’νεν
τα καλά τ’ πάντα εφόρ’νεν
και ολόερα τ’ γιοσμάδες,
παλληκάρα̤, χουβαρτάδες

Σο παρακάθ’ θα κάθουμαι
ποίον έναν να λέω;
Από μωρόν ντ’ εμάτσες με
αν τραγωδώ θα κλαίω

Ο πατέρα μ’ ετραγώδ’νεν
τα καλά τ’ πάντα εφόρ’νεν
και ολόερα τ’ γιοσμάδες,
παλληκάρα̤, χουβαρτάδες

Τη στράταν ντο εχάραξες
εσέβα και θα πάω
Άμον εσέν έναν ζωήν
μαναχόν φίλτς θ’ ευτάω

Ο πατέρα μ’ ετραγώδ’νεν
τα καλά τ’ πάντα εφόρ’νεν
και ολόερα τ’ γιοσμάδες,
παλληκάρα̤, χουβαρτάδες