Να έ͜εις την αμαρτίαν

Νασάν που έν’ ο τυχερός
και κείται σην εγκάλι͜α σ’
Παίρ’ τα μέλι͜α ας σα χ̌είλια σ’,
σ̌κεπάεται ας σα κάλλι͜α σ’

Να έ͜εις την αμαρτίαν,
χαΐν’κον έι! καρδίαν
Πώς επορείς και τυραννί͜εις
άμον εμέν παιδία;

Εδέκε σε -ν- και -ν- ο Θεόν
όλι͜α τα εμορφάδες¹
’Κ’ ενούντσεν πως εσύ θ’ ανοί͜εις
και σα ψ̌ήα γεράδες

Να έ͜εις την αμαρτίαν,
χαΐν’κον έι! καρδίαν
Πώς επορείς και τυραννί͜εις
άμον εμέν παιδία;

Εδέκε σε -ν- και -ν- ο Θεόν
τ’ άνοιξης εμορφίαν
’Κ’ εγροίκ’σεν πως εποίκε σε
και με χαΐν’ καρδίαν

Να έ͜εις την αμαρτίαν,
χαΐν’κον έι! καρδίαν
Πώς επορείς και τυραννί͜εις
άμον εμέν παιδία;

Να έ͜εις την αμαρτίαν,
χαΐν’κον έι! καρδίαν
Πώς επορείς και τυραννί͜εις
άμον εμέν παιδία;

Να έ͜εις την αμαρτίαν,
χαΐν’κον έι! καρδίαν
Πώς επορείς και τυραννί͜εις
άμον εμέν παιδία;