Σ’ ουρανού την εγκάλια

Όντες εβγαίντς ση μαχαλάν
και πορπατείς ομάλια
Η ψ̌η μ’ πετά κι εμπαίν’ απέσ’
σ’ ουρανού την εγκάλια

Πουλόπο μ’, ας ντ’ εγνώρτσα σε
βαρέα αναστενάζω
κι ας σ’ έμνοστα τα χ̌ειλόπα σ’
φίλεμαν ’κι χορτάζω

Είδα σε και κάτ’ έπαθα,
σο μεσοστράτ’ θ’ εβζήνα
Αχούλ’ αν είχα, τρυγόνα μ’,
εσέν να φεύ’ς ’κ’ εφήν’να

Άμον άστρον εφώταζες
ψηλά σον ουρανόν -ι
Έρθες, εσέβες ση στράτα μ’
κι εχάθες το πουρνόν -ι