Θάλασσα όντες τερώ

Θάλασσαν όντες τερώ
και -ν- εσέν σπιχτά κρατώ,
και το φίλεμα σ’ κρασίν
πίνω για ν’αποδιψώ

Η θάλασσα φέρ’ σο νου μ’
τ’ ομμάτι͜α σ’ τα έμορφα
Κύματα άμον μαχ̌αίρι͜α
κρού’ν απάν’ σην καρδία μ’

Αφουκρούμ’ τα κύματα
αρ’ όντες κρού’νε σ’ αλκάν’
Τ’ αρνί μ’ σ̌ι͜ονλικεύ’ την ψ̌η μ’,
τη ζωής ι-μ’ το τερμάν’

Η θάλασσα φέρ’ σο νου μ’
τ’ ομμάτι͜α σ’ τα έμορφα
Κύματα άμον μαχ̌αίρι͜α
κρού’ν απάν’ σην καρδία μ’

Μαναχός ατώρα επέμ’να,
η εγκάλι͜α μ’ εύκαιρον
Σην θάλασσαν καλατσ̌εύω
για το ψ̌όπο μ’ ντο ματών’

Η θάλασσα φέρ’ σο νου μ’
τ’ ομμάτι͜α σ’ τα έμορφα
Κύματα άμον μαχ̌αίρι͜α
κρού’ν απάν’ σην καρδία μ’