Πώς θα ζω;

Πώς θα ζω, μάνα, χωρίς ατέν
Υποφέρω και η ψ̌η μ’ τελέν’¹
Χάται η ζωή, μάνα, τ’ εμόν
Όπως πάω ρούζω σον κρεμόν

Κείμαι, μάνα, σα κρεβάτι͜α
ξάι ’κι φέρω απάν’ ομμάτι͜α
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατεν
κάθουμαι και κλαίγ’ ατεν

Φέρτς, μάνα, σ’ εμέναν το γιατρόν
Ατέ έχ̌’, μάνα, το γιατρικό μ’!
Η σεβντά -ν- ατ’ς έφαεν την ψ̌η μ’,
τυρι͜αννίγουμ’ απέσ’ ση ζωήν

Κείμαι, μάνα, σα κρεβάτι͜α
ξάι ’κι φέρω απάν’ ομμάτι͜α
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατεν
κάθουμαι κλαίγ’ ατεν

Ντό να ’φτάω αΐκον ζωήν;
Μαύρα ώρας θα παίρ’νε την ψ̌η μ’
Φεύω, μάνα, ας σον κόσμον ατόν
αέτσ’ γραμμένον έν’ το ριζικό μ’

Κείμαι, μάνα, σα κρεβάτι͜α
ξάι ’κι φέρω απάν’ ομμάτι͜α
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατεν
κάθουμαι κλαίγ’ ατεν

Κείμαι, μάνα, σα κρεβάτι͜α
ξάι ’κι φέρω απάν’ ομμάτι͜α
Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατεν
κάθουμαι κλαίγ’ ατεν