Αμαρτάνω, κολατίουμαι

Χρώματα ας ση θάλασσαν
και ας σον ουρανόν
επήρε κι εχρωμάτισεν
τ’ ομμάτι͜α σ’ ο Θεόν
Τερώ τον ουρανό σ’,
η ψ̌η μ’ ζαλίεται
Η θάλασσα σ’ είναι βαθύν
και θα φουρκίεται

Ωφ! Ν’ αηλί εμέν
Ντο θα ’ίνουμαι;
Ση θάλασσαν, σον ουρανόν, 
ση μέσ’ ευρίουμαι,
Τερώ τ’ ομμάτι͜α σ’ αμαρτάνω,
κολατίουμαι!
Από ψηλά θα ρούζω κά’
ή θα φουρκίουμαι

Χρώματα ας σην θάλασσαν
και ας σον ουρανόν
’α παίρω ζωγραφίζω σε
σο όρωμαν τ’ εμόν
Θα ’ίνουμαι πουλίν
ψηλά σον ουρανό σ’
και σο βαθύν τη θάλασσα σ’
σ’ ομμάτι͜α σ’ γυρευός

Ωφ! Ν’ αηλί εμέν
Ντο θα ’ίνουμαι;
Ση θάλασσαν, σον ουρανόν, 
ση μέσ’ ευρίουμαι,
Τερώ τ’ ομμάτι͜α σ’ αμαρτάνω,
κολατίουμαι!
Από ψηλά θα ρούζω κά’
ή θα φουρκίουμαι

Ωφ! Ν’ αηλί εμέν
Ντο θα ’ίνουμαι;
Ση θάλασσαν, σον ουρανόν, 
ση μέσ’ ευρίουμαι,
Τερώ τ’ ομμάτι͜α σ’ αμαρτάνω,
κολατίουμαι!
Από ψηλά θα ρούζω κά’
ή θα φουρκίουμαι