Μάνα

Μάνα, μάνα πονεμέντσα!
Μάνα, έσυρες πολλά!
Μίαν ’κ’ επαραπονέθες
ντο ’κ’ εγνώρτσες τη χαρά

Μάνα, όντες πετάς σ’ ουράνι͜α
εσέν ποίος ’κι αραεύ’;
Και σην ψ̌η σ’ τ’ ευλοημένον
φωτοστέφανον ιεύ’

Μάνα, μάνα νεγκασμέντσα!
Τ’ έργατα τ’ εσά πολλά!
Τη βούκα σ’ εμάς εδίν’νες
και τα χ̌ίλια τα καλά

Μάνα, όντες πετάς σ’ ουράνι͜α
εσέν ποίος ’κι αραεύ’;
Και σην ψ̌η σ’ τ’ ευλοημένον
φωτοστέφανον ιεύ’

Μάνα, μάνα ευλοημέντσα!
Μάνα, τ’ εμόν η ζωή!
Άνασμαν εμάς εδέκες,
εδέκες μας και την ψ̌ην

Μάνα, όντες πετάς σ’ ουράνι͜α
εσέν ποίος ’κι αραεύ’;
Και σην ψ̌η σ’ τ’ ευλοημένον
φωτοστέφανον ιεύ’

Μάνα, μάνα πονεμέντσα!
Πάντα εμάς ενούνιζες!
Μάνα, κάτ’ αν επαθάν’ναμ’,
έκλαιες κι εβρούλιζες

Μάνα, όντες πετάς σ’ ουράνι͜α
εσέν ποίος ’κι αραεύ’;
Και σην ψ̌η σ’ τ’ ευλοημένον
φωτοστέφανον ιεύ’