Πάντα τραγωδώ

Η φωλέα μ’ ερημώθεν,
έλα μετ’ εμέν, πουλί μ’
Αν θα παίρτς, εσύ, τον άλλον,
’κ’ έχω τόπον ση ζωήν

Έλα, ρίζα μ’, έλα γιάβρι μ’,
λύουμαι -ν- άμον κερίν
Αροθυμία σ’ θα τρώει με,
για τ’ εσέν θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’

Πάντα τραγωδώ και κλαίω
όνταν είμαι μαναχός
Το τέρτι μ’ καν’νάν ’κι λέω
κι ας επέμ’να ορφανός

Έλα, ρίζα μ’, έλα γιάβρι μ’,
λύουμαι -ν- άμον κερίν
Αροθυμία σ’ θα τρώει με,
για τ’ εσέν θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’

Η καρδία μ’ γεραλίν έν’,
εφαρμάκωσαν την ψ̌η μ’
Αν ’κ’ ευρήκω σε, πουλόπο μ’,
θα εμπαίνω σο ταφίν

Έλα, ρίζα μ’, έλα γιάβρι μ’,
λύουμαι -ν- άμον κερίν
Αροθυμία σ’ θα τρώει με,
για τ’ εσέν θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’

Τα δά̤κρυ͜α μ’ ρούζ’νε σο χώμαν
και ποτίζ’νε το χορτάρ’
Την ψ̌η μ’ σον Χάρον θα δίγω
κι είμαι νέικον παλληκάρ’

Έλα, ρίζα μ’, έλα γιάβρι μ’,
λύουμαι -ν- άμον κερίν
Αροθυμία σ’ θα τρώει με,
για τ’ εσέν θ’ εβγαίν’ η ψ̌η μ’