Τ’ ομματόπα τ’ς καστανά

Τ’ ομματόπα τ’ς καστανά
[και] τα χ̌ειλόπα τ’ς κόκκινα
Το πόιν ατ’ς λεγνόμακρον,
είσαι το γιαβρίν τ’ εμόν

Μαζί πάντα ση ζωήν,
το πικρόν σ’ εμάς γλυκύν
Η σεβντά άμον καμίν’
και σην μέσ’ έν’ το ψωμίν

Εγώ άλλεν ’κι τερώ,
εγώ άλλεν ’κι αγαπώ
Η καρδία μ’ έν’ τ’ εσόν,
είσαι τ’ εμόν ο Θεόν

Μαζί πάντα ση ζωήν,
το πικρόν σ’ εμάς γλυκύν
Η σεβντά άμον καμίν’
και σην μέσ’ έν’ το ψωμίν

Είσαι η αναπνοή μ’,
οξυγόνον ση ζωή μ’
Θ’ αγαπώ σε όσο ζω
και τον όρκο μ’ θα κρατώ

Μαζί πάντα ση ζωήν,
το πικρόν σ’ εμάς γλυκύν
Η σεβντά άμον καμίν’
και σην μέσ’ έν’ το ψωμίν

Μαζί πάντα ση ζωήν,
το πικρόν σ’ εμάς γλυκύν
Η σεβντά άμον καμίν’
και σην μέσ’ έν’ το ψωμίν