Η θάλασσα όντες βοά

Η θάλασσα όντες βοά
[ν’ αηλί εμέν]
και κρούει σα θαλασσάκρι͜α
[ωφ! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
Είνας μανίτσα αναμέν’,
[ν’ αηλί εμέν]
έχ̌’ πάντα σ’ ομμάτι͜α τ’ς δάκρυ͜α
[ωφ! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]

Ση θάλασσαν που ταξιδεύ’,
[ν’ αηλί εμέν]
ατός ’κι θα έχ̌’ μάναν
[ωφ! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
Κι αν έχ̌’ πάντα θα ξημερών’,
[ν’ αηλί εμέν]
πάντα θα άφτ’ λαμπάδαν
[ωφ! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]

Να γαληνεύ’ η θάλασσα
[ν’ αηλί εμέν]
και ησυχάζ’ το κύμα
[ωφ! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]
Να κλώσκουν οι καραβοκύρ’,
[ν’ αηλί εμέν]
αν χάν’νταν θα έν’ κρίμαν
[ωφ! ν’ αηλί και βάι ξαν εμέν]