Ειρήνη

Την γην να γυροκλώσ̌κεσαι
θ’ ελέπ’ς λιμούς και πείναν
Μωρά ντο κείνταν άρρωστα
κι ας έχ’νε άλλ’ το κρίμαν

Ειρήνη άσπρον περιστέρ’
οι λαοί τ’ αγαπούνε
Ειρήνη όνταν βασιλεύ’
οι ανθρώπ’ ’κι πονούνε

Οι πόλεμοι ’κι σταματούν
κρατούνε με τα χρόνι͜α
κι οπίσ’ αφήν’νε ορφανά
με δά̤κρυ͜α και με πόνι͜α

Ειρήνη άσπρον περιστέρ’
οι λαοί τ’ αγαπούνε
Ειρήνη όνταν βασιλεύ’
οι ανθρώπ’ ’κι πονούνε

Θεέ μ’, ποίσον τα όπλα τουν
περιστερί’ φωλέας
και ας κρατούν σα χ̌έρι͜α τουν
έναν κλαδίν ελαίας

Ειρήνη άσπρον περιστέρ’
οι λαοί τ’ αγαπούνε
Ειρήνη όνταν βασιλεύ’
οι ανθρώπ’ ’κι πονούνε

Γιατί οι πόλεμοι ση γην;
Ο πόλεμον αφήν’ ορφανά
χάν’ντανε παλληκάρι͜α
Μανάδες μαυροφορεμέν’
κλαίνε με μαύρα δά̤κρυ͜α

Ειρήνη άσπρον περιστέρ’
οι λαοί τ’ αγαπούνε
Ειρήνη όνταν βασιλεύ’
οι ανθρώπ’ ’κι πονούνε

Ειρήνη άσπρον περιστέρ’
οι λαοί τ’ αγαπούνε
Ειρήνη όνταν βασιλεύ’
οι ανθρώπ’ ’κι πονούνε