Ποίος εξέρ’

Κάθουμαι και νουνίζω
νεφιλι͜ά όσα χτίζω
είναι για τ’ εμέν
Εσέν πώς να κερδίζω;
Τη σεβτάν ’κ’ εγνωρίζω
κι ατό τρώει εμέν

Όσα έζησα κι είδα
εθαρρώ είν’ ολίγα
εμπροστά σ’ εσέν
Εσύ σ’ άλλ’ τη μερέαν
καμίαν ντο ’κ’ επήγα
να ευρήκω σε

Ποίος εξέρ’ να λέει με
γιατί πονεί η καρδία μ’
κι αραεύω σε
Γιατί όντες τερώ σε
κόπεται η λαλία μ’;
Να λελεύω σε!

Όσα έχω θα δίγω
και η ψ̌η μ’ έν’ ολίγον
μόνον για τ’ εσέν
Την εγκάλι͜α σ’ θ’ ανοίγω
σον παράδεισον λίγο
έπαρ’ με κι εμέν