Τη ζωής τα ιστορίας

Για πατρίδας που εκάγαν
και καμίαν ’κι ανασπάλθαν
Για τον Πόντον πονεμένα
με τα αίματα γραμμένα

Τη ζωής τα ιστορίας
λέγ’ ατα με τραγωδίας
Τ’ άλλα είναι χαρεμένα,
τ’ άλλα παραπονεμένα

Είναι και τη ξενιτείας
σην ψ̌η μ’ φέρ’νε αροθυμίας
Τη σεβντάς με την φωτίαν,
καίγ’νε νέονος καρδίαν

Τη ζωής τα ιστορίας
λέγ’ ατα με τραγωδίας
Τ’ άλλα είναι χαρεμένα,
τ’ άλλα παραπονεμένα

Είναι και τη κοινωνίας
τα πολλά τα αδικίας
Και για πολέμον κι ειρήνην,
για χαράντας και γαλήνην

Τη ζωής τα ιστορίας
λέγ’ ατα με τραγωδίας
Τ’ άλλα είναι χαρεμένα,
τ’ άλλα παραπονεμένα

Όλι͜α τραγωδίας είναι
και την κοινωνίαν κρίν’νε
Πόσοι πίν’νε και γλεντούνε,
πόσοι από μακρά τερούνε;

Τη ζωής τα ιστορίας
λέγ’ ατα με τραγωδίας
Τ’ άλλα είναι χαρεμένα,
τ’ άλλα παραπονεμένα