Οικογένεια Χωραφά

Έναν κι έναν και άλλ’ έναν,
νέτσ̌η, έλα αδακά!
Έναν κι έναν κι άλλο έναν,
νέτσ̌η, έλα αδακά!
Π’ αγαπά και που τιμά σε,
έπαρ’ τον και ρούξον κα’

Χωραφά, τ’ οπίσ’ ’κ’ ενούντσες,
η ζωή έν’ στιβαρόν
Νεγκασμένος, νυσταγμένος
πάντα τρέ͜εις σο ημερ’κόν

Έναν κι έναν κι άλλα δύο
και ολόερα σο στόλ’
η γαρή σ’ και τα παιδία σ’,
η φαμελία σ’ είν’ όλ’

Χωραφά, τ’ οπίσ’ ’κ’ ενούντσες,
η ζωή έν’ στιβαρόν
Νεγκασμένος, νυσταγμένος
πάντα τρέ͜εις σο ημερ’κόν

Έναν-έναν κάθαν χρόνον,
έν’ κι ατό με τη σειράν
Τίζεψον και τα παιδία,
μη τσ̌αλεύ’ς εσύ καν’νάν

Χωραφά, τ’ οπίσ’ ’κ’ ενούντσες,
η ζωή έν’ στιβαρόν
Νεγκασμένος, νυσταγμένος
πάντα τρέ͜εις σο ημερ’κόν