Όταν γερά ο πατέρας

Όταν γερά ο πατέρας
ασπρύν’νε τα μαλλία τ’
Ατότε θέλ’ χαράν, ζωήν
ατός ας σα παιδία τ’
Παρηγορία θέλ’ ατός,
ατότε λαλαχ̌ία

Πατέρα, νεγκασμένον ψ̌ην,
κορμίν τυρα̤ννιμένον
Πατέρα, τρανόν όνομαν
και χιλιοτιμημένον

Και -ν- ο πατέρας όσο ζει,
πάντα να προσπαθούμε
να δίγομε ατον τη χαράν
και -ν- όσον επορούμε
Σο υστερνόν την ώραν ατ’
ατόν να ευχαριστούμε

Πατέρα, νεγκασμένον ψ̌ην,
κορμίν τυρα̤ννιμένον
Πατέρα, τρανόν όνομαν
και χιλιοτιμημένον

Γιάμ’ εθαρρούμε και -ν- εμείς,
άλλο ’κι θα γερούμε;
Και -ν- απ’ ατό το μονοπάτ’
και -ν- ούλ’ θα πορπατούμε
Η σειρά μουν θα έρχεται
χωρίς να εγροικούμε

Πατέρα, νεγκασμένον ψ̌ην,
κορμίν τυρα̤ννιμένον
Πατέρα, τρανόν όνομαν
και χιλιοτιμημένον

Ευχ̌ήν πατέρα όποιος παίρ’,
τη Θεού ευλοΐαν
Πάντα θα ελέπ’ προκοπήν,
’κι θα χάται καμίαν
Ευχ̌ήν πατέραν που ’κι παίρ’,
χαΐρ’ ’κ’ ελέπ’ καμίαν

Πατέρα, νεγκασμένον ψ̌ην,
κορμίν τυρα̤ννιμένον
Πατέρα, τρανόν όνομαν
και χιλιοτιμημένον