Το φίλεμα σ’ εγούεψες

Το φίλεμα σ’ εγούεψες,
[ν’ αηλί εμέν! / ν’ αηλί εμέν, πουλόπο μ’]
’γούεψες την εγκάλια σ’
[έλα -ν- έλα]
Δος με έναν δίκοπον μαχ̌αίρ’
[ν’ αηλί εμέν, πουλόπο μ’]
αφού ’κι δί’ς τα κάλλια σ’
[έλα -ν- έλα/φύγον κι έλα]

Σο Χάρον θα δίγω την ψ̌η μ’,
[ν’ αηλί εμέν! / ν’ αηλί εμέν, πουλόπο μ’]
εσύ είσαι η αιτία
[έλα -ν- έλα]
ντ’ εφέκες με, μικρόν αρνί μ’,
[ν’ αηλί εμέν, πουλόπο μ’]
και σύρω μαναχ̌ίαν
[έλα -ν- έλα/φύγον κι έλα]

Αρνόπο μ’, σο ταφόπο μου
[ν’ αηλί εμέν! / ν’ αηλί εμέν, πουλόπο μ’]
κάποτε έλα κλάψον
[έλα -ν- έλα]
Αν ’κι γουεύ’ς και την παράν
[ν’ αηλί εμέν, πουλόπο μ’]
έναν κερόπον άψον
[έλα -ν- έλα/φύγον κι έλα]