Έρθαν τα γεράματα

Τα μαλλία μ’ έσπρυναν,
τα χρόνι͜α μ’ εδέβανε
Ατώρα απέσ’ σο ψ̌όπο μ’
μόνο τέρτι͜α επέμ’νανε

Έρθαν τα γεράματα,
το κορμόπο μ’ λύεται
Άμον έμορφον τσ̌ιτσ̌άκ’
ση στέρνα που λύεται

Ψεύτικον έν’ ο κόσμον,
αδά τιδέν ’κι απομέν’
Ας τρώγομε και πίνομε,
ατό σ’ εμάς θ’ απομέν’