Φεύω, είπες με

Έκαψες, πουλί μ’, το ψ̌όπο μ’,
’πέρες τη χαρά μ’
’Μαύρυνες το τσ̌ικαρόπο μ’,
ένοιξες γεράν

«Φεύω», είπες με, κι εχπάστες
ας σ’ ομματόπα μ’
Ποτάμ’ τρέχ’νε, θα φουρκί͜εις με
με τα δα̤κρόπα μ’

Τα όρκους, πουλί μ’, ντ’ εποίκες
’νέσπαλες και πας
σ’ έναν άλλον άμον ντ’ είπες
τηνάν αγαπάς

«Φεύω», είπες με, κι εχπάστες
ας σ’ ομματόπα μ’
Ποτάμ’ τρέχ’νε, θα φουρκίζ’νε με
με τα δα̤κρόπα μ’

Κλώστ’ και τέρεν τα γεράδες,
το αίμα μ’ πώς τρέχ̌’
Κλώστ’ τέρεν ας σα γεράδες
το αίμα μ’ πώς τρέχ̌’
Άτσ̌απα απέσ’ σην καρδι͜άν,
εσύ, αίμαν ’κ’ έ͜εις;

«Φεύω», είπες με, κι εχπάστες
ας σ’ ομματόπα μ’
Ποτάμ’ τρέχ’νε, θα φουρκί͜εις με
με τα δα̤κρόπα μ’