Έναν έμορφον γιαβρίν

Έναν έμορφον γιαβρίν
τυρα̤ννίζ’ τ’ εμόν την ψ̌ην
Πάει κι έρ’ται σο κιφάλι μ’,
ερωτά με για το χάλι μ’

Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατο,
ελέπ’ ατο χαμογελά
Ερωτά με αν θα παίρ’ α’,
αν θ’ ευτάμε παλαλά
και -ν- ασ’ όλια τα καλά

Σ’ όρωμα μ’ ελέπ’ ατο
και -ν- ας ση χάρα μ’ εκούξα
Άπλωσα το χ̌ερόπο μ’
και -ν- ας σο κρεβάτ’ ερρούξα

Ακεί πέραν σο ραχ̌ίν
στέκ’ έναν πουλίν παχ̌ύν
Σύρω παίρ’ α’ σο νισ̌άν’,
κρούγω, ευτάγ’ α’ περισ̌άν’