Τα δάκρυ͜α μ’ ’ίν’ντανε μελάν’

Τα δάκρυ͜α μ’ ’ίν’ντανε μελάν’
απάν’ σ’ έναν χαρτόπον
γράφ’νε τα πόνι͜α μ’ για τ’ εσέν
και κατενίζ’ το ψ̌όπο μ’

Νουνίζω για να εγροικάς
τα λόγια μ’ θα κανείνταν
Κλαίγω, γράφτω τα τερτόπα μ’
και τραγωδία ’ίν’νταν

Αν θέλτς, πουλόπο μ’, επορείς
να λαρώντς την καρδία μ’
Βάλον απέσ’ ι-σ’ σπλάχνωσην
κι άκ’σον την τραγωδία μ’

Τα λόγια ντο θα τραγωδώ
σ’ εσέν αξίαν ’κ’ έχ’νε,
παρηγορούν τοι πονεμέντς
σεβτάς τέρτι͜α που έχ’νε