Σατς

[Έι! Και -ν-] Η πίτα αφκά σο σατς
πουλί μ’, ξεροκοκκινίζ’
Αέτσ’ έν’ ο πρόσωπο σ’
τα χ̌είλια μ’ όντες φιλείς

♫

Τη τυφεκί’ μ’ το ταπάν
άμον το Καράκαπαν
Τη σεβτι͜άς ι-μ’ τ’ όνεμαν
γραμμένον έν’ εκειαπάν’

Η πίτα αφκά σο σατς
πουλί μ’, ξεροκοκκινίζ’
Αέτσ’ έν’ ο πρόσωπο σ’
τα χ̌είλια μ’ όντες φιλείς

Έλα ας μονάζω σε
καντζία θα φάζω σε
Ση καπνού το τσάκωμαν
εγώ θ’ απονεγκάζω σε

Η πίτα αφκά σο σατς
πουλί μ’, ξεροκοκκινίζ’
Αέτσ’ έν’ ο πρόσωπο σ’
τα χ̌είλι͜α μ’ όντες φιλείς

Το φέσι μ’ σο γιάν’ απάν’
το πισκίλ’ ’κι κείται απάν’
Τ’ έμορφα τα κορτσόπα
σκοτούνταν σ’ εμέν απάν’

Η πίτα αφκά σο σατς
πουλί μ’, ξεροκοκκινίζ’
Αέτσ’ έν’ ο πρόσωπο σ’
τα χ̌είλι͜α μ’ όντες φιλείς

Άσπρεσσα και έμορφος
και η ψ̌η ατ’ς άμον μέλ’
Μίαν ας εδίν’νεν με
το φίλεμαν το σ̌εκέρ’

Η πίτα αφκά σο σατς
πουλί μ’, ξεροκοκκινίζ’
Αέτσ’ έν’ ο πρόσωπο σ’
τα χ̌είλι͜α μ’ όντες φιλείς