Έλα άμον την άνοιξην

Ντ’ εποίκες με, πουλόπο μου,
νουνίζω για τ’ εσένα
Αούτα τα μουράτι͜α σου
’φαρμακώσαν εμένα

Έλα -ν- άμον την άνοιξην,
τα μύρας ι-σ’ για φέρον
Έν’ χ̌ειμωγκόντς σο ψ̌όπο μου,
γιαβρί μ’, μην υποφέρω

Όλα τα ημέρας έντανε
μαύρα, πίσσα σκοτίαν
και ’κ’ επορώ να ελέπω σε
και καίγεται η καρδία μ’

Έλα -ν- άμον την άνοιξην,
τα μύρας ι-σ’ για φέρον
Έν’ χ̌ειμωγκόντς σο ψ̌όπο μου,
γιαβρί μ’, μην υποφέρω

Έλα, πουλόπο μ’, μετ’ εμέν
να χ̌αίρεται το ψ̌όπο μ’
Την καρδία μ’ μη τυρα̤ννί͜εις,
σο ψ̌όπο σ’ ποίσον τόπον

Έλα -ν- άμον την άνοιξην,
τα μύρας ι-σ’ για φέρον
Έν’ χ̌ειμωγκόντς σο ψ̌όπο μου,
γιαβρί μ’, μην υποφέρω