Εσύ είσαι το χάραμα μ’

Φογούμαι μ’ εγνεφίζω σε
και τ’ όρωμα σ’ χαλάνω
Οξ̌ουκά ας σο παράθυρο σ’
τα νύχτας ι-μ’ περάνω

Εσύ είσαι το χάραμα μ’,
εσύ και το σκοτάδι μ’,
η δύση μ’ κι η ανατολή μ’
το γέλιο μ’ και το δάκρυ μ’

Να έμ’νε τη ματί’ σ’ το φως
κι εσέναν να κοιμίζω
Να επαρακάλ’νες κι έλεες
«φίλ’ με και ας γνεφίζω»

Εσύ είσαι το χάραμα μ’,
εσύ και το σκοτάδι μ’,
η δύση μ’ κι η ανατολή μ’
το γέλιο μ’ και το δάκρυ μ’

Έπαρ’ με, κόρη, έπαρ’ με,
σ’ οσπίτι σ’ να μονάζω
Σα μέσα σ’ να τυλίγουμαι,
σο κρεβάτι σ’ ν’ αγιάζω

Εσύ είσαι το χάραμα μ’,
εσύ και το σκοτάδι μ’,
η δύση μ’ κι η ανατολή μ’
το γέλιο μ’ και το δάκρυ μ’