Τ’ εγάπ’ς το φυλαχτό

Όντες κλαίγω και πονώ
και τα δά̤κρυ͜α μ’ ’κχ̌ύουνταν
τα χ̌ι͜ονόπα τη ραχ̌ί’
έρχουνταν και λύουνταν

Έλα, έλα χάρτσον με -ν-
τη εγάπ’ς το μυστικόν
Ους να ευτάγω σε τ’ εμόν
δος με ολίγον γιατρικόν

Ποίος ’ξέρ’ το μυστικόν
τη σεβντάς το γιατρικόν
Για να ευτάγω σε τ’ εμόν
ρούζω και ας σον κρεμόν

Έλα, έλα χάρτσον με -ν-
τη εγάπ’ς το μυστικόν
Ους να ευτάγω σε τ’ εμόν
δος με ολίγον γιατρικόν

Τη εγάπ’ς το φυλαχτόν
έχ̌’ τ’ αρνί μ’ το μυλεχτόν
ντο φορεί, στολίεται,
το καρδόπο μ’ λύεται

Έλα, έλα χάρτσον με -ν-
τη εγάπ’ς το μυστικόν
Ους να ευτάγω σε τ’ εμόν
δος με ολίγον γιατρικόν

Έλα, έλα χάρτσον με -ν-
τη εγάπ’ς το μυστικόν
Ους να ευτάγω σε τ’ εμόν
δος με ολίγον γιατρικόν

Έλα, έλα χάρτσον με -ν-
τη εγάπ’ς το μυστικόν
Ους να ευτάγω σε τ’ εμόν
δος με ολίγον γιατρικόν