Το καπαγιάτι μ’ ποίον έν’;

Το καπαγιάτι μ’ ποίον έν’;
Σ’ έρημον τ’ εγκαλιόπο σ’
σ̌ελέκ’ ευτάω τα τέρτι͜α μ’
και καίγω το καρδόπο σ’

Σο όρωμα μ’ ελέπω σε,
θαμάουμαι και σ’κούμαι
Αγγελικόν το πρόσωπο σ’,
πάω να παλαλούμαι

Σίτι͜α εκοιμούμ’, μικρόν αρνί μ’,
ας ση χαρά μ’ εγνέφ’σα
Ένοιξες τ’ εγκαλόπο σου,
ας ση σεβντά σ’ εμέτσα⇋

Τερείς αδά, τερείς εκεί,
τερείς απάν’ σα λίβα̤
και ’κι τερείς σο καρδόπο μ’ 
ντ’ εντώκες τα μολύβα̤