Θεέ μ’, εμέν ντό έπλανες

Θεέ μ’, εμέν ντό έπλανες;
Ντ’ εδούν’νες με το ψ̌όπο μ’;
Όλιον τον κόσμον έχτισες
εμέν ’κ’ εφέκες τόπον

Ευρέθα απέσ’ σην έρημον
ο ήλιον καβουρεύ’ με
Τ’ εμόν τ’ αρνίν ’κ’ εξέρει͜ ατο
να έρ’ται γουρταρεύ’ με

Θεέ μ’, εμέν ντο έπλανες
απέσ’ σην ερημίαν;
κι άμον ποτάμιν άνερον
εγέντον η καρδία μ’

Ευρέθα απέσ’ σην έρημον
ο ήλιον καβουρεύ’ με
Τ’ εμόν τ’ αρνίν ’κ’ εξέρει͜ ατο
να έρ’ται γουρταρεύ’ με

Απέσ’ σον ήλιον πορπατώ
καίουμαι και βρουλίζω
Δεντρόν ’κ’ ευρέθεν εμπροστά μ’
εγώ ν’ αποκουμπίζω

Ευρέθα απέσ’ σην έρημον
ο ήλιον καβουρεύ’ με
Τ’ εμόν τ’ αρνίν ’κ’ εξέρει͜ ατο
να έρ’ται γουρταρεύ’ με