Ατό τ’ εμόν το καρδόπον

Ατό τ’ εμόν το καρδόπον
σα τέρτι͜α μαθεμένον
Ασ’ εμαυρογεννέθα κιάν’
σεβντάδες χαραγμένον

Τ’ εμά τα τέρτι͜α, αχ! Θεέ μ’,
τελεμονήν πα ’κ’ έχ’νε
Θάνατος, χωρισία είν’
αδέλφι͜α ντο ’κι φεύ’νε

’Γομώθεν λίβι͜α ο ουρανόν,
’κι φαίν’ντανε τα άστρα
Ομοι͜άζ’ εμέναν τον καρίπ’
ας σα πόνι͜α ντ’ εγράστα

Απάν’ ση νύχταν ο φέγγον
με τον ήλιον ταβίζει
Ποίος θα δί’ το φώταγμαν
σην καρδι͜ά μ’ για ν’ ανθίζει;