Ελένη μ’

Τ’ ομμάτι͜α σ’ με τ’ ομμάτι͜α μ’
σ’ έναν τόπον τερούνε
Τη μάνα σ’ πέει και τον κύρ’ -τ- σ’
τ’ έναν τ’ άλλο θέλομε
Ελενίτσα μ’, Ελένη μ’
Ωφ! Ωφ! Μικρόν αρνί μ’

Τ’ ομμάτι͜α σ’ με τ’ ομμάτι͜α μ’
ομοι͜άζουν τ’ έναν τ’ άλλο
Τ’ ομούτι μ’ τρανόν σ’ εσέν
και -ν- αλλού κέσ’ ’κι τερώ
Ελενίτσα μ’, Ελένη μ’
Ωφ! Ωφ! Μικρόν αρνί μ’

Το καρδόπο μ’ και τ’ εσόν
δύο εντάμαν κρού’νε
Σην εγκαλι͜ά μ’ θα κείσαι
πουλί μ’, όσο θα ζούμε
Ελενίτσα μ’, Ελένη μ’
Ωφ! Ωφ! Μικρόν αρνί μ’

Λάμψον, νε ήλε, λάμψον
κι άλλο μη βασιλεύεις
Σ̌ασ̌ουρεύ’ τ’ αρνόπο μο’
ση στράταν ατ’ς να παίρεις
Ελενίτσα μ’, Ελένη μ’
Ωφ! Ωφ! Μικρόν αρνί μ’