Κορτσόπον αγγελόμορφον

Καλομηνάν εγνώρτσα σε
τραντάφυλλον με μύρον
(κι) εσύ κορτσόπον ένουσ’νε
σην εκκλεσίαν κρίνον

Θεέ μ’, γιατί εχώρτσες α’
κι επέρες ας σο χ̌έρι μ’
Εθέλ’νες έναν άγγελον
αγνόν¹ άμον το ταίρι μ’

Κορτσόπον αγγελόμορφον
άκ’σον τ’ εμόν το κλάμαν
και σο ταξίδι σ’ τ’ υστερνόν
έπαρ’ κι εμέν εντάμαν

Κλαίνε τ’ αηδόνια σην αυλή σ’
κλαίω κι εγώ σα στράτας
Πώς ν’ ανασπάλω, νε γιαβρί μ’,
τα γελαστά τ’ ομμάτι͜α σ’;