Τον ήλ’ επαρακάλεσα

Τον ήλ’ επαρακάλεσα
να φεύ’ κι έρ’ται σκοτία
Να ελέπω σε -ν- σο όρωμα μ’
και χ̌αίρεται η καρδία μ’

Μανάχον σ’ όρωμαν τ’ εμόν
ση καρδι͜άς ι-μ’ τον τόπον
Γιαρτίμ ευτάει με -ν- και φωτάζ’
τ’ ολόλαμπρο σ’ τ’ αστρόπον

Σο όρωμα μ’ δίγω σε απαντήν
να έρχ̌εσαι και φιλείς με
Να ανοίγω τα γανάτι͜α μου
γλυκύν εγκάλιαν δί’ς με

Μανάχον σ’ όρωμαν τ’ εμόν
ση καρδι͜άς ι-μ’ τον τόπον
Γιαρτίμ ευτάει με -ν- και φωτάζ’
τ’ ολόλαμπρο σ’ τ’ αστρόπον

Όντες σουμών’ το χάραμαν
τ’ ομμάτι͜α μ’ δακρωμένα
Εγροικούν ντο θα χάνω σε
θα φεύ’ς μακρά ας σ’ εμένα

Μανάχον σ’ όρωμαν τ’ εμόν
ση καρδι͜άς ι-μ’ τον τόπον
Γιαρτίμ ευτάει με -ν- και φωτάζ’
τ’ ολόλαμπρο σ’ τ’ αστρόπον