Κρύον πεγαδόπον είσαι

Τ’ εμόν η δίψα για τ’ εσέν
άμον έρημον δέντρον
κι εσέν σον κόσμον π’ έγκε σε
ευλοημέντσα έτον

Εσύ, κορτσόπον, ση ζωή μ’
είσαι το πεγαδόπο μ’
Το φίλεμα σ’ κρύον νερόν
που ξεδιψά το ψ̌όπο μ’

Γιάμ’ νερομάνα έπλασεν
εσέναν στάλα-στάλα;
και εγένουσ’νε κι άλλ’ έμορφον
ας σα κορτσόπα τ’ άλλα

Εσύ, κορτσόπον, ση ζωή μ’
είσαι το πεγαδόπο μ’
Το φίλεμα σ’ κρύον νερόν
που ξεδιψά το ψ̌όπο μ’

Απ’ εσέν κανείς ’κ’ επορεί
να παίρ’ σεβτάς νερόπον
Εσύ, ψ̌η μ’, είσαι ση ζωή μ’
τ’ εμόν το πεγαδόπον

Εσύ, κορτσόπον, ση ζωή μ’
είσαι το πεγαδόπο μ’
Το φίλεμα σ’ κρύον νερόν
που ξεδιψά το ψ̌όπο μ’

Εσύ, κορτσόπον, ση ζωή μ’
είσαι το πεγαδόπο μ’
Το φίλεμα σ’ κρύον νερόν
που ξεδιψά το ψ̌όπο μ’