Σο καντηλόπο μ’ εμπροστά

Σο καντηλόπο μ’ εμπροστά
γονατιστός θα κλαίω
Σ’ Αγίους π’ έχ̌’ ολόερα
τα κρίματα μ’ θα λέω

Ομνώ και κατακαίουμαι,
’κ’ ευτάω άλλο ντ’ εποίν’να
Την καρδι͜ά μ’ ετυράννιζα
και τ’ άλλτς χαράν εδίν’να

Θέλω να κλώσκουμαι οπίσ’
και σου Θεού το δρόμον
Ατά ντ’ ευτάμε οξώπιστα
’κ’ έχ’νε πίστη και νόμον

Ποίος έν’ ατός που θα λέει:
«’Κ’ εποίκα αμαρτία»;
Σην κόλασην πρώτος θα πάει
και χωρίς λογαρία