Κλάψον, πουλόπο μ’

Τερώ τ’ ομμάτι͜α σ’ και πονώ
ντο είναι δα̤κρωμένα
Πού έν’, πουλόπο μ’, η χαρά
ντο είχ̌ες μετ’ εμένα;

Ατώρα τιδέν ’κ’ ’ίνεται
κλάψον, πουλόπο μ’, κλάψον
και την εγάπη σ’ σκότωσον
κι απέσ’ σο ψ̌όπο σ’ θάψον

Τραντάφυλλον εκράτ’να σε
σα χ̌έρι͜α μ’ μυρωμένον
κι εκλώστες φύλλον μοθοπώρ’
ξερόν και μαρεμένον

Ατώρα τιδέν ’κ’ ’ίνεται
κλάψον, πουλόπο μ’, κλάψον
και την εγάπη σ’ σκότωσον
κι απέσ’ σο ψ̌όπο σ’ θάψον

Αφού εμέν εγάπανες
τσ̌άπαν ντ’ εκολατίες;
Εφέκες τ’ είχ̌ες τη χαράν
τον πόνον ετυλίες

Ατώρα τιδέν ’κ’ ’ίνεται
κλάψον, πουλόπο μ’, κλάψον
και την εγάπη σ’ σκότωσον
κι απέσ’ σο ψ̌όπο σ’ θάψον