Ανάσπαλτος

Ετέρ’να απέσ’ σον πρόσωπο σ’
κι εσπάλιζες τ’ ομμάτι͜α σ’
Εράευες το φίλεμα μ’
και -ν- έστεκες ραχάτι͜α

Ανάσπαλτος θα ’ίνουμαι
και θ’ αραεύ’ς με πάντα
Όλι͜α τ’ έμορφα ντ’ έζησαμ’
ας σο νου σ’ ’κι θα χάν’νταν

Ατώρα όθεν κι αν τερώ
εσέν, πουλί μ’, ελέπω
Κλίσκουμαι κλαίγω και πονώ
εσέν σουμά μ’ ντο ’κ’ έχω

Ανάσπαλτος θα ’ίνουμαι
και θ’ αραεύ’ς με πάντα
Όλι͜α τ’ έμορφα ντ’ έζησαμ’
ας σο νου σ’ ’κι θα χάν’νταν

Το βότανον σο καρδόπο μ’
και ση γεράν ντο έχει
Σον ουρανόν ευρίεται
γιόξαμ’ ση γης τ’ απέσ’ -ι;

Ανάσπαλτος θα ’ίνουμαι
και θ’ αραεύ’ς με πάντα
Όλι͜α τ’ έμορφα ντ’ έζησαμ’
ας σο νου σ’ ’κι θα χάν’νταν