Σην ξενιτει͜άν ερρώστεσα

Σην ξενιτει͜άν ερρώστεσα
και σα κρεβάτι͜α κείμαι
Εφτά γιατροί τερούνε με
κι όσον τη μάνα μ’ ’κ’ είναι

Τη ξενιτείας το ραχ̌ίν
απάν’ ι-μ’ εχαλάεν
Έρθεν εδέβεν τ’ αρνόπο μ’
είδε με κι εχπαράεν

Τ’ εμά τα τέρτι͜α είν’ πολλά
τα πάθι͜α μ’ άλλ’ ατόσα
’Κι ταγιανίζ’ το καρδόπο μ’
να λέει ατα η γλώσσα μ’

Κι ας σα ποταμολάλλατσ̌α
ποίστεν το μαξιλάρι μ’
Ας κάθουμαι και λέγω σας
ντ’ εδέβαν ’ς σο κιφάλι μ’