Ατό η εγκάλι͜α σ’ το στερνόν

Τα χτενιμένα μαλλόπα σ’
καλντουρουμένια στράτας
Χ̌υμίγουνταν τα δα̤κρόπα μ’,
’κχ̌ύουν απάν’ ση ράχ̌ι͜α σ’

Ατό η εγκάλια σ’ το στερνόν
ανάσπαλτον εικόναν
ους να τσουπούνταν τ’ ομμάτι͜α μ’
κι εμπαίν’νε απέσ’ σο χώμαν

Η καρδι͜ά μ’ θέλ’ να καλατσ̌εύ’,
τα χ̌είλι͜α μ’ ’δέν ’κι λέγ’νε
Απέσ’ σα δάκρυ͜α μ’ όνερα¹
αχπάσκουνταν και φεύ’νε

Ατό η εγκάλια σ’ το στερνόν,
ανάσπαλτον εικόναν
ους να τσουπούνταν τ’ ομμάτι͜α μ’
κι εμπαίν’νε απέσ’ σο χώμαν

Σα άλαλα τα χ̌ειλόπα μ’
πόσα λόγια σωρεύκουν
που ’κι θα φανερούντανε
και που ’κι θ’ ακουσ̌κεύκουν;

Ατό η εγκάλια σ’ το στερνόν,
ανάσπαλτον εικόναν
ους να τσουπούνταν τ’ ομμάτι͜α μ’
κι εμπαίν’νε απέσ’ σο χώμαν