Μανίτσα μ’, πονεμέντσα

Έρθαν ’δέβανε τα χρόνι͜α
σ’ όρωμα μ’ ’κ’ ελέπω σε
Αχ! Μανίτσα μ’, πονεμέντσα
πάντα θ’ αραεύω σε

Αχ! Μανίτσα μ’, πονεμέντσα
πώς κοιμάσαι μαναχ̌έσσα;
Άγγελος έσ’νε ση γην
εμέν έγκες ση ζωήν

Έρθαν ’δέβανε τα χρόνι͜α
σ’ όρωμα μ’ ’κ’ ελέπω σε
Αχ! Μανίτσα μ’, πονεμέντσα
πάντα θ’ αραεύω σε

Πάντα έλεες με, μάνα
«Να λελεύω σε, γιαβρί μ’!»
και -ν- ας ση χαρά ντ’ επαίρ’να
’πέτανα άμον πουλίν

Έρθαν ’δέβανε τα χρόνι͜α
σ’ όρωμα μ’ ’κ’ ελέπω σε
Αχ! Μανίτσα μ’, πονεμέντσα
πάντα θ’ αραεύω σε

Εδι͜αρμένευες με, μάνα
κι έλεες με «το καλόν
να ευτάς εσύ, πουλόπο μ’
και θα ευρήκ’ς α’ ας σον Θεόν»

Έρθαν ’δέβανε τα χρόνι͜α
σ’ όρωμα μ’ ’κ’ ελέπω σε
Αχ! Μανίτσα μ’, πονεμέντσα
πάντα θ’ αραεύω σε

Ολόερα μ’ κέσ’, μανίτσα μ’
πάντα είσαι εθαρρώ
Το σταυρό μ’ ευτάω, μάνα,
και τερώ σον ουρανόν

Έρθαν ’δέβανε τα χρόνι͜α
σ’ όρωμα μ’ ’κ’ ελέπω σε
Αχ! Μανίτσα μ’, πονεμέντσα
πάντα θ’ αραεύω σε