Του ήλ’ το φως

Μαναχόν πουλόπον στέκω
τη χαρά μ’ ποίος θα φέρ’;
Εματώθεν το καρδόπο μ’
παρηγορίαν ’κι παίρω

Θα νεβζήν’ ατο
για τ’ εσέν του ήλ’ το φως
και σ’ εγκαλιόπο σ’ να κείμαι
’πουγαλεύτα μαναχός

Όντες παίζ’ το κεμεντζ̌όπο μ’
πάντα κλαίει το καρδόπο μ’
Τραγωδώ κι αναστενάζω
για τ’ εσένα, γιαβρόπο μ’

Θα νεβζήν’ ατο
για τ’ εσέν του ήλ’ το φως
και σ’ εγκαλιόπο σ’ να κείμαι
’πουγαλεύτα μαναχός

Πού κέσ’ έν’ τ’ εμόν τ’ αστρόπον
και -ν- εμέν άλλο ’κι ωρι͜άζ’;
Γιάμ’ έλλαξεν ουρανό
και σ’ άλλον τόπον φωτάζ’;

Θα νεβζήν’ ατο
για τ’ εσέν του ήλ’ το φως
και σ’ εγκαλιόπο σ’ να κείμαι
’πουγαλεύτα μαναχός