Τσ’ εγάπ’ς τα ανοιγάρι͜α

Ποίος θα δί’ με το τακάτ’
τη γην να γυροκλώθω
να ευρήκω το μικρόν τ’ αρνί μ’
σ’ εγκαλιόπο μ’ να κλώθω;

Η σεβτά ανοί’ παράδεισον
να εμπαίν’νε παλληκάρι͜α
Όντες η καρδι͜ά θα ευρήκ’
τσ’ εγάπ’ς τα ανοιγάρι͜α

Θα κλειδώνω σην καρδι͜ά ’θε
τσ’ εγάπης την φωτίαν
Τη σεβντάς ο αγράνεμον
μη βζήν’ α̤το καμίαν

Η σεβτά ανοί’ παράδεισον
να εμπαίν’νε παλληκάρι͜α
Όντες η καρδι͜ά θα ευρήκ’
τσ’ εγάπ’ς τα ανοιγάρι͜α

Και θα αποκλειδών’ ατο
ση βαρυχ̌ειμωνίαν
Να εμπαίν’ απέσ’ η εγάπ’ -ν- εμουν
και ζει ση χουλιοσίαν

Η σεβτά ανοί’ παράδεισον
να εμπαίν’νε παλληκάρι͜α
Όντες η καρδι͜ά θα ευρήκ’
τσ’ εγάπ’ς τα ανοιγάρι͜α