Κοκκινόχ̌ειλα

Το δεντρόν τ’ άνθος εμορφύν’
και το ραχ̌ίν τ’ ελάτι͜α
Αρνί μ’, τ’ εσόν τον πρόσωπον
τα έμορφα τ’ ομμάτι͜α

Ατά τα κοκκινόχ̌ειλα
κι ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
εποίκαν το καρδόπο μου
χ̌ίλι͜α εκατόν κομμάτι͜α

Παντέμορφον κορτσόπο μου,
άμον σεβντάς δεντρόπον
σην κάρδι͜α μ’ έλα ρίζωσον
να εμορφύντς τον τόπον

Ατά τα κοκκινόχ̌ειλα
κι ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
εποίκαν το καρδόπο μου
χ̌ίλι͜α εκατόν κομμάτι͜α

Πασ̌κεί τ’ ομμάτι σ’ μαναχόν
π’ έχ̌’ τ’ ουρανού το χρώμαν;
Πόσα καρδι͜άς κρεμάουνταν
ας σο γλυκύν το στόμαν;

Ατά τα κοκκινόχ̌ειλα
κι ατά τ’ εσά τ’ ομμάτι͜α
εποίκαν το καρδόπο μου
χ̌ίλι͜α εκατόν κομμάτι͜α