Έχω ενθύμια

Ανοιχτά είναι τα στράτας
δέβα όθεν σύρ’ η ψ̌η σ’,
και -ν- εμέναν μη νουνί͜εις με
τη δουλεία σ’ να τερείς

Έχω ενθύμια απ’ εσέναν
να θυμούμαι ση ζωή μ’,
πουλί μ’, τη φωτογραφία σ’
και -ν- έναν γεράν σην ψ̌η μ’

Εγώ έμαθα σον πόνον
πουλόπο μ’ και σον καημόν
’Κι πειράζ’ αν πίνω ατώρα
έναν πα φαρμάκ’ τ’ εσόν

Έχω ενθύμια απ’ εσέναν
να θυμούμαι ση ζωή μ’,
πουλί μ’, τη φωτογραφία σ’
και -ν- έναν γεράν σην ψ̌η μ’

Κι άμα ’κι λαρών’ το τέρτι μ’
για τ’ εσέν τιδέν ’κ’ ευτάει
Ο κόσμον ψ̌η μ’ ’κι ευκαιρούται
είνας κι άλλο άμα πάει

Έχω ενθύμια απ’ εσέναν
να θυμούμαι ση ζωή μ’,
πουλί μ’, τη φωτογραφία σ’
και -ν- έναν γεράν σην ψ̌η μ’