Αητέ μ’, άνοιξον τα φτερά σ’

Αητέ μ’, άνοιξον τα φτερά σ’
κι έπαρ’ με σ’ εγκαλιόπο σ’,
κρέμ’σον με σην Κιμισ̌χανάν
εκεί σ’ εμόν τον τόπον,
οι αποθαμένοι -ν- ψαλαφούν
να αφτύν’ν’ ατ’ς ὲν’ κερόπον

Ορμάν’, ορμάν’, λελεύω σε!
Βοήθα με κι ας πάω
τη πάππονος ι- μ’ τ’ όνειρον
μεράκ’ έχω να ευτάω
σίτ’ έκλαιεν, σίτ’ έλεεν
προτού εβγαίν’ το ψ̌όπο μ’

Να προσ̌κυνώ την Παναγιάν
ν’ αφτύνω την λαμπάδαν
Αητέ μ’, πέτα ψηλά και ντως
του Πόντου την καμπάναν,
ν’ ακούνε οι αποθαμέν’
και όλο̤ν η Ελλάδαν