Τη κοσσάρας το ζουμίν

Τη κοσσάρας το ζουμίν
πίν’ ατο και αγιάζ’ η ψ̌η μ’
Μεθυσμένος όντας σ’κούμαι,
πίν’ ατο και αμὰν λαρούμαι

Κικιρίκου, κο-κο-κο
όι! να τρώγω σας εγώ
Το ζουμίν εσουν παχ̌ύν έν’,
σην ψ̌η μ’ απέσ’ αλοιφήν έν’

Κρούει με ο πετεινόν ισ̌μάρ’,
έπαρ’ τ’ εμόν το κιφάλ’
Κάθκα βράσον α’ και πία,
το ζουμίν έν’ θεραπεία

Κικιρίκου, κο-κο-κο
όι! να τρώγω σας εγώ
Το ζουμίν εσουν παχ̌ύν έν’,
σην ψ̌η μ’ απέσ’ αλοιφήν έν’

Ευκαιρώθεν το πινέσ̌’
άλλο κοσσάρι͜α απέσ’ ’κ’ έχ̌’
Ατώρα πρέπ’ κάτ’ να ’φτάγω,
ση γειτονίαν θα πάγω

Κικιρίκου, κο-κο-κο
όι! να τρώγω σας εγώ
Το ζουμίν εσουν παχ̌ύν έν’,
σην ψ̌η μ’ απέσ’ αλοιφήν έν’

Το πινέσ̌’ του πεθερού μ’
πάντα έχ’ ατο σο νου μ’
Αρχινώ τα μαχ̌αιρέας
ση κοσσάρας τα φωλέας

Κικιρίκου, κο-κο-κο
όι! να τρώγω σας εγώ
Το ζουμίν εσουν παχ̌ύν έν’,
σην ψ̌η μ’ απέσ’ αλοιφήν έν’