Το δικέφαλον πουλίν

Σην ανατολήν κοιμάται 
το δικέφαλον πουλίν
Σα ραχ̌ία η φωλέα τ’,
σα φτερά τ’ αφκά σπαθίν

Πότε θα γνεφίζ’ και σ’κούται
και τον ήλεν θα κλειδών’
και να ζαπλαεύ’ ντ’ εχάσεν
τον Τραντέλλενα να σ’κών’;

Σα φτερά τ’ απάν’ γραμμένα
όλα όσα εδέβασεν
Το κορμίν ατ’ κι η καρδία τ’
ακόμαν ’κ’ εγέρασεν

Πότε θα γνεφίζ’ και σ’κούται
και τον ήλεν θα κλειδών’
και να ζαπλαεύ’ ντ’ εχάσεν
τον Τραντέλλενα να σ’κών’;

Όσα κι αν εδέβαν χρόνι͜α
κι αν εδέβεν ο καιρόν
Τη γεράν ντο έχ̌’ απέσ’ ατ’
με το αίμαν θα λαρών’

Πότε θα γνεφίζ’ και σ’κούται
και τον ήλεν θα κλειδών’
και να ζαπλαεύ’ ντ’ εχάσεν
τον Τραντέλλενα να σ’κών’;