Σύρον γλυκέα το τοξάρ’

Σύρον γλυκέα το τοξάρ’
ας κελαηδεί η λύρα σ’
Να συνεπαίρ’ τα καρδόπα,
Σταύρο, ας σην παιγνία σ’

Πετρίδη Σταύρο, λέγ’νε σε,
τη Σταύρη ο εγγονόν -ι
Τη κεμεντζ̌έ σ’ το παίξιμον
τον κόσμον παλαλώνει

Σταύρο, παίξον την κεμεντζ̌έ σ’
τρανόν έν’ το χατίρι σ’
Να χ̌αίρεται από ψηλά
και -ν- ο Γώγον ο κύρη σ’

Πετρίδη Σταύρο, λέγ’νε σε,
τη Σταύρη ο εγγονόν -ι
Τη κεμεντζ̌έ σ’ το παίξιμον
τον κόσμον παλαλώνει

Ο Γώγον χ̌αίρεται από ’πάν’
εντάμαν με τον Σταύρην
Ακούγ’νε τα παιξίματα σ’
με άψιμον τοξάριν

Πετρίδη Σταύρο, λέγ’νε σε,
τη Σταύρη ο εγγονόν -ι
Τη κεμεντζ̌έ σ’ το παίξιμον
τον κόσμον παλαλώνει