Εσύ τιδέν ’κι ’ίνεσαι

Μη τραωδείτεν τη σεβτάν
κρούει σο νου μ’ τ’ αρνόπο μ’ 
σ’ ομμάτι͜α μ’ δάκρυ͜α φέρετεν
ματούται το καρδόπο μ’

Το καρδόπο μ’ πώς έσ̌κισες
τσούνας γεννεμασέαν;
Το νου μ’ πιρτέν εδώκα σε
και καί͜εις με από βαθέα

Εσύ τιδέν ’κι ’ίνεσαι
εγώ ατό εξέρω
Μίαν ευτάς με να γελώ,
δέκα να υποφέρω

Να γουρταρεύκουμαι, πουλί μ’,
ας ση σεβτά σ’ ’κι θέλω
χεμ η εγάπ’ σ’ τυραννίζ’ με
χεμ απ’ ατέν ’κι φεύω