Μη κλαις, κόρη

Μη κλαις, κόρη, μη κλαις, κόρη!
Ευτάς κι εμέν και κλαίγω
Εσύ εμάς ’κι θ’ εντροπι͜άεις
ας είσαι προκομμέντσα

Κόρη, μάθα την αγρυπνίαν
και την κακοπειρίαν
Αύριο πας σοι πεθερούς
να είσαι μαθεμέντσα

Τρανόν σταμνίν μη δί’τε͜ ατεν
σο νερόν μ’ απολύτε͜ ατεν
Η κόρ’ καματερέσσα έν’
τσουρών’ το πεγάδ’ κι έρ’ται

Μακρύν σ̌κοινίν μη δί’τε͜ ατεν
σα ξύλα μ’ απολύτε͜ ατεν
Η κόρ’ εντροπι͜αρία έν’
φορτούται όλιον τ’ ορμάνιν