Θα παίρ’ ατεν και φεύω

Έι! Σον κόσμον αναμένω
και -ν- έναν χαπάρ’
Εθαρρώ και σα ομμάτι͜α μ’
εκχ̌ύεν σαχτάρ’

Έι! Θα παίρ’ ατεν και φεύω
πάω σα μακρά
και ατέν σο γιάνι μ’ θ’ έχω
για παντοτινά

Έι! πουλία, ντό τερείτεν;
Τον πόνο μ’ ’κι ακούτεν
Σον κόσμον απάν’ ντο ζω
εσείς γιάμ’ ντο θαρρείτεν;

Έι! Θα παίρ’ ατεν και φεύω
πάω σα μακρά
και -ν- ατέν σο γιάνι μ’ θ’ έχω
για παντοτινά

Την εγάπη μ’ αναμένω
χρόνα̤ κι αν περάν’νε
και θα έρ’ται έναν ημέραν
όλι͜α θα δα̤βαίν’νε

Και θα παίρ’ ατεν και φεύω
πάω σα μακρά
και -ν- ατέν σο γιάνι μ’ θ’ έχω
για παντοτινά